Türkiye’de mimarlık tarihçilerinin içinde bulunduğu bir açmaz vardır. (Geçmişi) bilmek zorundadırlar ama bilmek zorunda kaldıkları bilgi onları daima geciktirir. Yani tarihleri vardır ama daima gecikmiştir. Erken Cumhuriyet dönemi tarihçileri kendilerini var edebilmek için yıkmak zorunda oldukları geçmişlerini kendilerine özgü bir tarih yaratabilmek, meşruiyetlerini kanıtlamak için tekrar üretir. Bu sayede, yüceltilen “klasik” dönemin sonrasındaki “yozlaşma/bozulma” dönemini ancak Cumhuriyet’in ortadan kaldıracağını ve Batı’nın eriştiği gelişmişlik düzeyine böylece ulaşılabileceğine ilişkin inanç, mimarlık tarihi yazımına da doğrudan damgasını vurur.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder